Het al even geleden sinds het laatste blog, want we zijn elke dag op pad. In de avond zijn we best moe en gaan meestal vroeg slapen. Eigenlijk zitten er gewoon te weinig uren in een dag 😉 Deze week geven we weer een update van onze avonturen, zodat je een beetje mee kan reizen. We vinden het leuk als je berichtje achter onder dit blog achterlaat. Of volg onsop Instagram voor meer reisinspiratie.
–> NIEUW: abonneer je nu alvast op ons Youtube Kanaal. We zijn momenteel druk bezig om reisvideo’s vol met onze persoonlijke ervaringen en tips te maken. Abonneren is gratis en zo gedaan 🙂 Je helpt ons daar enorm mee en support ons harde werk. Bedankt alvast!
Relaxen in Port Barton
Na het drukke El Nido pakken we de minibus naar Port Barton, een rit van zo’n 3,5 uur. Uiteraard wordt de minivan helemaal volgepropt. In het 9-persoons busje zitten inmiddels 13 man en er worden uit het niets “zitplaatsen” tevoorschijn getoverd. Er zit nog net geen Filipino op je schoot, maar het scheelt weinig haha. Niet erg comfortabel, maar we hebben geen keus. Gelukkig gaan er na een uur rijden een aantal mensen uit en hebben we wat meer ruimte. De weg naar Port Barton is vol bochten en de chauffeur rijdt als een maniak. Gelukkig hebben we geen last van wagenziekte, want anders was dit een helse rit geweest. Aangekomen in Port Barton lopen we met onze backpacks naar het hotel. Het voordeel van een klein dorp is dat alles op loopafstand ligt. De kamer ziet er prima uit en na het avondeten gaan we vroeg slapen.
Verse kokosnoten op White Beach
De volgende ochtend huren we een scooter en rijden we naar White Beach, het mooiste strand van Port Barton. De weg ernaartoe is vol stenen, gaten en kuilen, maar we zijn gelukkig aardig wat gewend. Na alle prachtige stranden in Coron en El Nido, valt White Beach eigenlijk een beetje tegen. Maar klagen doen we natuurlijk niet, want het is een zonnige dag en we slaan de NL winter lekker over. We bestellen een verse kokosnoot, leggen ons handdoekje uit en nemen een duik in de zee. Tegen lunchtijd bezoeken we een leuk restaurantje, met weer een prachtig uitzicht. Daarna rijden we terug, want we willen voor het donker terug zijn. We genieten van de zonsondergang met een Mojito en wandelen wat over het strand. De volgende dag is een beetje wisselvallig met af en toe een flinke bui, we doen niet zoveel. Na een goede nachtrust checken we uit. en pakken we om 10.00 uur de minibus naar Puerto Princesca. We vinden trouwens nog twee enorme (dode) kakkerlakken onder het bed als we de laatste check doen in de hotelkamer.. bleh! Geen idee waar die ineens vandaag kwamen.
Van Palawan naar Cebu
We pakken om 10.00 uur de minibus naar Puerto Princesca en vliegen vanaf daar naar het eiland Cebu, om vervolgens naar het noorden te reizen (Malapascua). In Puerto Princesca moeten we ons visum verlengen. Als we rond 12.30 uur aankomen, lopen we eerst naar het immigratiekantoor. Binnen een uur staan we alweer buiten, we mogen nu in totaal 59 dagen in de Filipijnen blijven. We eten wat en gaan daarna naar het vliegveld, waar we om 18.30 uur onze vlucht pakken. We slapen in Cebu City, omdat het te laat is om nog de bus te pakken naar Malapascua.
Herinneringen ophalen op Malapascua
Naar Malapascua reizen met de lokale bus hebben we al eens eerder gedaan, het voelt dan ook vrij vertrouwd. In de lokale bus heb je meer ruimte dan een minibus en het is ook wat goedkoper. Nadeel is dat het langer duurt, vanaf het busstation in Cebu ben je 5 uur onderweg naar de haven in het noorden (Maya Port). We komen rond 15.00 uur aan bij de haven, waar het nog 45 minuten varen is naar Malapascua eiland. De vorige keer toen we hier waren – 4 jaar geleden – was de zee zo glad als een spiegel. Dat is nu wel anders, er staan flink wat golven. Het resort waar we toentertijd verbleven, heeft helaas de Covid periode niet overleefd. We hebben nu een accommodatie geboekt in het noorden van Malapascua, aan het mooiste strand van het eiland. Na een vriendelijke ontvangst in het resort trekken we ons even terug in de kamer, want al dat reizen is best vermoeiend. In de avond spelen een biljart en kletsen wat met andere reizigers.
Een wandeling rond het eiland, zeeziek en duiken met haaien
Het weer op Malapascua is eigenlijk niet wat we hadden verwacht. Normaal gesproken zou het rond deze tijd in maart goed weer moeten zijn. Nu staat er veel wind, flinke golven en valt er regelmatig een bui. Gelukkig schijnt tussendoor de zon wel, maar snorkelen, duiken of vliegen met onze drone zit er voorlopig niet in. Dat jammer, maar het is niet anders. Plan B is rondwandelen over het eiland en er het beste van maken. De eerste drie dagen blijft het wisselvallig weer en bestaan onze dagen uit wandelen over het strand, sporten, netflixen en biljarten. De dagen daarna zijn gelukkig lekker zonnig, al blijft het wel hard waaien. We willen graag duiken, want er valt veel moois te zien zoals voshaaien, zeepaardjes, kleurrijk koraal, nudibranch en nog veel meer.
Als we in de ochtend met nog een paar anderen op de duikboot stappen, lijkt de zee ok. Helaas veranderd dat snel en moet de kapitein de plannen wijzigen. We maken nu twee lokale duiken rondom het eiland. Dat valt tegen, vooral omdat het zicht onderwater erg slecht is vanwege de golven. Als we met onze duikuitrusting het water inspringen, zijn de golven soms wel 3 meter hoog! Dat is best een uitdaging, zeker om weer terug in de boot te komen. Na de eerste duik hebben we een kleine lunch, maar ik ben inmiddels zeeziek geworden en heb totaal geen trek. Het liefste ga ik terug naar het hotel, maar doe toch nog de geplande tweede duik. Leon heeft trouwens nergens last van, die is nooit zeeziek. Ook de tweede duik valt tegen, veel stroming en slecht zicht. Ik ben inmiddels super misselijk en wil zo snel mogelijk terug. De rest van de middag lig ik met een beroerd gevoel op bed, voortaan toch maar weer een pilletje innemen… In de avond voel ik me weer beter, maar duiken in deze omstandigheden hoeft van mij niet meer. Leon wil graag nog de voshaaien zien, dus die gaat de volgende ochtend om 05.30 uur vroeg weg met de duikboot. Ik relax wat op een bedje in de zon. Als Leon terugkomt, heeft hij de voshaaien van dichtbij gezien ook aardig goed op de camera gezet. Volgens de meeste informatie zijn de voshaaien er alleen tijdens zonsopgang, maar ook gedurende de tweede duik (rond 10.00 uur) zwommen ze er nog. Eigenlijk hoef je dus helemaal niet zo vroeg je bed uit…
De laatste twee dagen op Malapascua
We besluiten om nog twee nachten in een ander resort te boeken in het centrum en op loopafstand van de pier en de lokale markt. Dit resort heeft een groot zwembad, wat ook wel eens lekker is. In de ochtend lopen we naar een goede plek om te snorkelen, de zee is hier redelijk kalm. Het is een Marine Sanctuary, dus er mag niet gevist worden. Dat zie je meteen terug, want er zwemmen hier veel meer vissen, het koraal is mooier én we zien zeker 10 kleine rifhaaien! Na de lunch relaxen we aan het zwembad. In de avond lopen we naar het strand om de zonsondergang te bekijken, de hond van het resort wandelt vrolijk met ons mee. Daarna eten we een pizza met uitzicht op de zee en kijken naar de sterrenhemel. Life is good 🙂
Een onverwachte wending
Na een week op Malapascua, is het weer tijd om verder te reizen. We nemen dezelfde route terug naar Cebu City, waar we een hotel geboekt hebben vlakbij de luchthaven. Het plan is om naar het wat minder bekende eiland Camiguin te vliegen. Die avond doe ik de online check-in voor onze vlucht en boek een paar nachten accommodatie. Als ik nog wat meer informatie over Camiguin opzoek, kom ik er tot mijn grote verbazing achter dat ze alleen maar gevaccineerde reizigers toelaten! Vrij bizar, want de rest van de Filipijnen is gewoon voor iedereen open. Het is even paniek, want we hebben al aardig wat kosten gemaakt aan vliegtickets en hotels. Ik ga als een gek dingen regelen, gelukkig kunnen de hotels nog kosteloos geannuleerd worden. De vliegtickets hebben we helaas niets meer aan, dat geld zijn we kwijt. En dan komt de vraag: “Wat nu?” Waar gaan we naartoe?”. Ons hele schema is in de war geschopt. Na wat overleggen, besluiten we om naar Bohol te gaan met de ferry. Dit eiland hebben we al eens eerder bezocht, maar nog lang niet alles gezien.
Met de ferry naar Bohol
De volgende ochtend nemen we in plaats van een vlucht naar Camiguin, de ferry naar Bohol. Het is zaterdag en een enorme chaos bij de haven. Veel locals reizen in het weekend heen en weer tussen beide eilanden. Er staat een flinke rij voor de ticketverkoop en de redden het maar net aan. Het is gelukkig niet zo ver en de zee is kalm. Binnen twee uur varen we de haven van Bohol binnen. Vanaf de haven moeten we naar het schiereiland Panglao, wat een half uurtje rijden is. De tuk tuk / tricycle chauffeurs vragen belachelijke prijzen, maar we hebben geen keus. We verblijven in een vrij nieuw hotel, net buiten de drukte van het centrum van Panglao. De volgende dag huren we een scooter en rijden we het schiereiland op ons gemakje rond. Het is prachtig weer en we genieten met volle teugen. Bohol is één van de veiligste eilanden in de Filipijnen en de mensen zijn super vriendelijk. Bijna iedereen lacht of zwaait als je langsrijdt op de scooter, zeker in de wat meer afgelegen dorpen.
Super leuk dat je ons blog leest! Helaas duurde het iets langer dan normaal, maar het volgende blog staat al ingepland voor komende zaterdagochtend. Ik probeer het wat meer up-to-date te houden, dat is wel zo leuk. Hoe onze dagen er momenteel uitzien? Dat kun je volgen op Instagram (in onze stories).
Schrijf je hier in voor onze nieuwsbrief en mis niets!
