Het is eindelijk zover, we vertrekken voor 3 maanden naar Indonesië! We vliegen met Singapore Airlines, via een korte tussenstop in Singapore naar Manado (Noord-Sulawesi). Daar hebben we twee overnachtingen, waarna we door vliegen naar de stad Sorong. Dan zijn we er nog niet, en moeten 2 uur varen met een ferry, en dan nog een kleine boot naar onze homestay in Raja Ampat, onze ultieme droombestemming waar we 6 jaar geleden ook al eens waren. De hoogste tijd om terug te gaan!
Momenteel zijn we drie maanden op reis door Indonesië. Natuurlijk delen we onze beste tips, routes en reisinformatie, maar willen ook onze persoonlijke ervaringen delen. Elke week geven we een update van onze avonturen, zodat je een beetje mee kan reizen. Laat gerust een leuk berichtje achter onder dit blog of volg ons op Instagram.
Het is eindelijk zover!
Om 06.00 gaat de wekker, onze backpacks zijn al ingepakt. Ondanks dat we vaak reizen, zijn we elke keer nog steeds zenuwachtig. Ik denk dat het deze keer vooral komt omdat ons visum voor Indonesië nog niet ‘akkoord’is. Deze hoef je pas te laten zien bij aankomst in Indonesië, dus we hopen dan maar dat het tegen die tijd (vlucht duurt in totaal zo’n 16 uur) wel op de mail staat.
De rit naar Schipol verloopt vlekkeloos, en ook het inchecken is zo gebeurt. Na een koffie en wat rondslenteren langs winkeltjes, lopen we naar de gate. We hebben stoelen met extra beenruimte, wel zo lekker voor Leon die 1.93 meter lang is 😉 Na een filmmaraton van een paar uur, landen we op Singapore Airport. Wat ons betreft, één van de beste en mooiste vliegvelden ter wereld. We hebben drie uur de tijd voordat we weer moeten inchecken; we bestellen wat eten en drinken en wandelen langs de ‘bezienswaardigheden’ zoals een tropische tuin met kunstwerken, vijvers met vissen en een enorm plafond met indrukwekkende visuele effecten. Vanaf Singapore is het nog 3,5 uur vliegen naar Manado, ons visum is helaas niet steeds niet akkoord. Tijdens onze vlucht praten we wat met de Indonesische vrouw die naast ons zit en vallen daarna in slaap.
Een moeizaam begin van de reis
Aangekomen op Manado Airport proberen we zenuwachtig in te loggen op de wifi, die het natuurlijk weer niet doet. Welkom in het minder toeristische gedeelte van Indonesië… Na gesprekken met diverse personeelsleden van de douane, valt er niets te regelen; ons visum is nog steeds niet akkoord en daar hebben zij ook geen invloed op. Gelukkig kun je ook een visum regelen bij aankomst, alleen is die maar geldig voor een maand, ons aangevraagde visum was 2 maanden geldig. Het gooit wat roet in het eten voor onze huidige planning, maar we kunnen in ieder geval alsnog het land in. Tegen de tijd dat we de douane door zijn, is er geen tourist meer te bekennen en staan onze backpacks in een hoekje naast de bagageband. Normaal gesproken zou hier een kraampje moeten staan om een lokale simkaart te kopen, maar die is er niet. Van het ene probleem lopen we al direct in het andere probleem, wat een heerlijk begin van de reis haha!
Twee nachten in Manado
Als we het vliegveld uit lopen, is het 15.00 uur, zonnig en lekker warm. We pinnen wat geld en zijn direct miljonairs, want 1 euro = 17.000 Indonesische Roepia (IDR). Een winkeltje voor een lokale simkaart is helaas ook buiten het vliegveld nergens te bekennen, we hebben geen internet. Al snel worden opgehaald door de vriendelijke eigenaresse van de AirBnb die we geboekt hebben. Het appartement / huisje ligt op ongeveer 5 minuten rijden van Manado Airport. Het is basic, maar heeft verder alles wat we nodig hebben. We zitten midden in een lokaal dorp, met uitzicht op de rijstvelden, erg mooi! Op loopafstand liggen een paar winkels en restaurants. Na een uurtje uitgerust te hebben, halen we meteen een verse kokosnoot en flessen drinkwater. We kiezen een restaurantje uit om te eten dat er wel redelijk uitziet; er staan in ieder geval wat tafels en stoelen haha. Er staat vanalles op de kaart, we kiezen voor Mie Goreng en een Nasi special + twee fruitdrankjes en wat kroepoek. Het is het super lekker, en het kost bij elkaar net iets meer dan 5 euro!
Regenseizoen in Sulawesi
Tegen de tijd dat we teruglopen naar het huisje is het al donker, maar we voelen ons 100% veilig in deze buurt. Na een theetje op de bank, vallen onze ogen bijna dicht. Het is pas 19.00 uur, maar de jetlag hakt er behoorlijk in. Normaal gesproken zouden we de volgende ochtend meteen om 07.00 uur vliegen, maar dit werd twee weken van tevoren door de luchtvaartmaatschappij (Lion Air) verzet naar een dag later. We hebben een extra dag in Manado, wat opzich wel lekker is om even bij te komen. Enige ‘probleem’: nog steeds geen Wifi en onbereikbaar voor de buitenwereld. Zodra we ons bed raken, zijn we weg. Ik word om 01.00 ‘s nachts wakker, waarna ik niet meer kan slapen. Leon gaat er samen met mij uit, we drinken een theetje en proberen het na 2 uur kletsen nog eens. Vervolgens worden we pas om 10.30 uur wakker, en zien dat het keihard regent. Daar is een flinke bui in Nederland echt niets bij. Binnen no-time ligt de straat onderwater en is onze achtertuin veranderd in een moeras. Ontbijt hebben we niet, en naar de winkels is het een paar minuten lopen. Het is wachten op een droog moment, maar om 16.00 uur komt het nog steeds met bakken uit de lucht en onweert het ook regelmatig. Wat gaan we doen? Door de ondergelopen straten heen ploeteren op onze slippers en sportkleding aantrekken? We moeten toch iets eten onderhand en het drinkwater raakt ook op. We houden van avontuur, maar dit hoeft ook niet hahaha.
Rond 16.30 lijkt het wat minder hard te regenen, en het wordt zowaar droog. Dit is onze kans! Op onze slippers waden we door het water, dat misschien wel 15 cm hoog staat op sommige plekken. Gelukkig houden de auto’s en scooters die langsrijden wel rekening met ons. We eten weer bij hetzelfde restaurant, aangezien we daar niet ziek van zijn geworden, en kopen daarna nog wat banenenbrood bij de supermarkt voor de volgende ochtend. We gaan optijd slapen, maar worden weer midden in de nacht wakker. Tegen 05.00 gaat de wekker, onze backpacks hebben we de avond ervoor al ingepakt. Een vriendelijke buurman brengt ons naar het vliegveld, waar ik me ineens besef dat ik helemaal geen e-ticket heb (geen wifi, dus tja). Gelukkig doen ze niet moeilijk en laten ze ons de vertrekhal in. Met een vriendelijk gesprek en een glimlach kom je heel ver. De vlucht naar Sorong duurt hooguit 1,5 uur, we zitten er zo.
Met de ferry van Sorong naar Waisai
Gelukkig kunnen we op dit vliegveld wél een simkaart kopen, dat doen we dan ook direct. Nog wat geld pinnen, en we zijn klaar voor de boottocht van 2 uur naar de stad Waisai in Raja Ampat. Er zijn niet veel ‘buitenlanders’ dus we worden meteen belaagd door allemaal taxichauffeurs die ons maar al te graag naar de haven willen rijden. Voor een belachelijke prijs, dus we blijven volhardend “nee, bedankt” zeggen. Een grab bestellen (uber taxi) kan helaas nog niet, want het is zondag en de simkaart wordt pas maandag geactiveerd. Eigenwijs als we zijn, lopen we het vliegveld af richting de weg, in de hoop dat we daar goedkoper vervoer kunnen regelen. Nog geen minuut later worden we aangesproken door iemand die ons wel wil brengen naar de haven. Hij moest daar toch al iemand ophalen zei die. De prijs is prima, na een kwartier staan we in de haven en kopen tickets.
Het vervelende is dat we er om 10.00 uur al staan, terwijl de ferry pas om 14.00 uur vertrekt. De eerdere ferry ging om 09.00 uur, dit redden we niet met onze vlucht. Balen, maar het is niet anders. We besluiten om alvast maar in de boot te stappen, die staat er gelukkig al. We hebben ruime plekken vooraan, zetten onze tassen neer en dan is het wachten…. Muziekje luisteren, slapen, kletsen.. Eindelijk vertrekt de ferry, na 2 uur varen komen we aan in de haven van Waisai. Een vriendelijke man begroet ons en neemt ons mee naar een loket waar we een toegangticket voor Raja Ampat betalen. Daarna wijst hij ons de weg naar het bootje dat ons naar onze homestay brengt. Het in inmiddels flink bewolkt, en na 10 minuten varen begint het hard te regenen. Gelukkig ligt onze bagage onder een plastic doek en heb ik een regenjas bij me. Na een half uur komen we aan bij Corepen Homestay, waar we 6 jaar geleden ook al eens verbleven. Het voelt als thuiskomen, alles is vertrouwd. De houten bungalows hebben zelfs een upgrade gekregen, er staat nu een normaal bed, inplaats van alleen een matras op de grond. We schuiven al snel aan bij het avondeten en gaan daarna vroeg naar bed.
Back to basic in een homestay
We zijn deze keer pas om 05.00 wakker, dat is al een hele verbetering. Als de zon langzaam opkomt, zien we al dat het een mooie dag gaat worden. Om 07.00 uur wordt het onbijt opgediend in de eetzaal, dat meestal uit witte sneetjes brood, gebakken eieren, banaantjes en knoflookrijst bestaat. Koffie, thee en water mag je onbeperkt pakken. Wel handig om te weten: je betaalt voor je kamerprijs + 3 maaltijden per dag en tussendoor nog enkele snacks zoals gebakken banaan, brownies of bananenbrood. Het eten is simpel, maar lekker én vers bereid. Lunch is meestal om 13.00 uur en avondeten om 19.00 uur.
Een homestay is een verblijf bij een lokale familie. We slapen in eenvoudige houten bungalows, direct aan het strand. In totaal staan er 5 bungalows, en verblijven er tussen de 8 en 12 mensen in deze homestay. Lekker kleinschalig, daar houden we van. Aan faciliteiten is er weinig, je moet echt houden van die rust en natuur. Er staan twee westerse toiletten, maar doorspoelen doe je met een emmertje met water. Toiletpapier gooi je – net zoals in de meeste andere Aziatische landen – in een prullenbakje, niet in het toilet. Douchen is ook wat primitief, het water komt uit een soort tuinslang en is niet verwarmd. Nou vinden wij dat met een temperatuur van 30 graden helemaal niet zo erg. Heel eerlijk, het is even wennen, vooral omdat de houten douchehokjes en toiletten vol met grote spinnen zitten en andere insecten. Ik check dan ook elke keer of er niets in mijn toiletrolletje zit, zelfde geld voor schoenen en kleding die ik buiten ophang. In onze bungalow is het trouwens niet anders, deze is zo gebouwd dat de wind er doorheen kan waaien. Er zitten overal gaten en openingen. Gelukkig zit er een muskietennet over ons bed heen (met twee gaten, dat dan weer wel). Ach, we zijn wel wat gewend. Dit is trouwens nog een van de luxere / betere homestays, moet je nagaan.
Stroom heb je alleen tussen 18.00 en 23.00 uur, wanneer de aggregaat aan gaat. Daarna is het pikkedonker, en heb je een zaklamp of licht van je mobiel nodig om je hutje of het toilettenblok te vinden. Het grootste voordeel van deze homestay is dat ze een duikschool hebben, met goede kwaliteit spullen en ervaren duikgidsen. Maar een handjevol homestays hebben een eigen duikschool, dat was voor ons wel echt een must.
Dat was het voor nu, ik hoop volgende week weer een nieuw blog te kunnen plaatsen. Daarin zal ik wat meer vertellen over hoe onze dagen eruit zien, duiken in Raja Ampat, de natuur en met wie we hier elke dag doorbrengen. Internet is erg wisselvallig, maar dat is ook net de charme van deze plek. Gewoon mijn mobiel wegleggen en genieten van al het moois om mij heen. Lees je volgende keer ook weer mee? We zijn erg benieuwd wat je ervan vindt, zou jij in een homestay verblijven? Wat luxe en comfort inleveren voor een unieke ervaring? Laat het ons hieronder weten in een berichtje.
Nog meer reisverslagen:
Reisverslag week 1: Op naar Raja Ampat, Indonesië
Het is eindelijk zover, we vertrekken voor 3 maanden naar...
Reisverslag week 2: Duiken, kaartspelletjes en jungletours
We zijn inmiddels al bijna drie weken in de paradijselijke...
Week 3 & 4: Relaxen, snorkelen en visum verlengen
Momenteel reizen we 3 maanden door Indonesië. Dit is het...
Week 5: Met de scooter over het eiland Ambon
Momenteel reizen we 3 maanden door Indonesië. Dit is het...
Thomas Guijt
Wauwh wat is het mooi daar!
Wat super leuk om te lezen en Lizet wat schrijf je leuk! Geniet ervan toppers!
thesaltybeachbums
Thanks Thomas! Is erg mooi hier, jullie gaan ook vast een hele toffe reis tegemoet!
Jan
Wat een prachtig verhaal en wat een avontuur leuk om te lezen
maar het is daar ook paradijselijk mooi
Veel plezier daar en genieten van al het moois
thesaltybeachbums
Bedankt Jan, we hebben het zeker naar ons zin!
Peter Oliehoek
Alweer een avontuur voor jullie.Natuurlijk volg ik jullie weer Ik zit hier toch maar te balen van het shitweer.Geniet ervan kinderen en tot de volgende blog.
thesaltybeachbums
Leuk dat je ons weer volgt! We blazen wat zon richting Nederland 😉
Anneke Rademaker
Mooie ervaringen op prachtige foto’s op prachtige plekken genieten maar ! Wij hebben hier een regen seizoen 😒
thesaltybeachbums
Bedankt voor je berichtje Anneke, leuk dat je onze avonturen volgt!