Ben je klaar voor een flinke dosis tropische stranden, palmbomen, turquoise lagunes en boottochten? Nog even en dan vliegen we vanaf Ambon naar de Kei eilanden, een afgelegen bestemming die wel wat weg heeft van de Malediven. Maar dan een stuk goedkoper en zonder toeristen. In dit blog nemen we je mee op avontuur in de Kei eilanden.
Momenteel zijn we twee maanden op reis door Indonesië. Natuurlijk delen we onze beste tips, routes en reisinformatie, maar willen ook onze persoonlijke ervaringen delen. Elke week geven we een update van onze avonturen, zodat je een beetje mee kan reizen. Laat gerust een leuk berichtje achter onder dit blog of volg ons op Instagram.
Op naar de idylische Kei eilanden
Die ochtend wandelen we in rustig tempo naar het immigratiekantoor. We kunnen vandaag eindelijk onze visumverlenging ophalen. Dat gaat snel, we staan na 5 minuten alweer buiten met onze paspoorten en de visastempels erin. Terug in het hotel relaxen we nog wat en pakken daarna een taxi naar een verblijf vlakbij het vliegveld van Ambon. De kamer is erg basic, maar heeft wel airco én er is snelle wifi. Prima voor een nachtje. In de middag lopen we wat rond door de omgeving en drinken thee in de tuin. Voor ons verblijf klimmen er een aantal jongeren in een boom; ze plukken rambutans, een soort lychees. Wij krijgen ook een hele tros, lekker! Er is verder weinig te doen, dus gaan we vroeg slapen. Het is doodstil buiten, op een aantal luidruchtige kikkers na.
Een onverwachte wending
We hebben prima geslapen en zitten uitgerust aan het ontbijt. Onze vlucht vertrekt om 09.30 uur. Ondanks dat we naar het vliegveld kunnen lopen, laten we ons afdroppen door de eigenaar van de accommodatie. Dat gesjouw met twee backpacks van 20 kg en 2 tassen in 30+ graden zien we niet zitten haha! Vijf minuten later staan we aan de incheckbalie, alleen is onze ruimbagage ineens 2kg te zwaar. We hebben niets extra’s mee, dus het is ons een raadsel. Geeft niet, even naar een kantoortje om te betalen (een paar euro).
Rond 09.30 stijgt ons vliegtuig op richting Tual, de Kei eilanden. Onderweg slaat het weer om en hebben we flinke turbulentie. Gelukkig duurt het niet al te lang. Na iets meer dan een uur maakt het vliegtuig zich klaar om te landen. Het is grijs en bewolkt, dus we zien helaas niet van al die mooie eilanden. “Gaan we nu weer omhoog?” zegt Leon ineens tegen mij. En ja hoor, het lijkt er inderdaad op. Niet veel later wordt er in het vliegtuig omgeroepen dat we niet op Tual kunnen landen i.v.m. het slechte weer (laaghangende bewolking). Er zit blijkbaar niets anders op dan terug te vliegen naar Ambon en daar te wachten totdat het weer beter wordt. Daar zit natuurlijk niemand op te wachten, maar wat doe je eraan…
Rond 12.30 uur landen we weer op Ambon, alsof er niets is gebeurt. We moeten uit het vliegtuig, terug de wachtruimte in. Daar staat op een groot bord aangegeven dat de verwachte vertrektijd van onze vlucht om 13.45 uur is. Uiteindelijk stappen we pas na 15.00 het vliegtuig weer in. Een uur later is het nog steeds bewolkt boven Tual, maar wel beter dan voorheen en landen we eindelijk op de Kei eilanden. We waren even bang dat het weer niet ging lukken!
Cottage aan het strand
Tual heeft een mini vliegveld, je staat binnen 10 minuten buiten. We hadden al een taxi geregeld via onze accommodatie. Met Google Translate vertalen we zijn appjes, want de beste man spreekt amper Engels. Na een half uur dropt hij ons af bij onze accommodatie, een huisje aan het strand. Vervolgens rijdt hij zijn auto nog vast in het zand, en helpen we hem om eruit te rijden. De eigenaar van de cottage spreekt ook amper Engels, dat maakt de communicatie wat lastig. We krijgen een grote kamer, en ploffen neer op het bed. Wat een dag! Dan begint het ook nog eens keihard te regenen en komen we erachter dat de wifi het hier niet doet. Ondanks dat we aangeven dat we echt internet nodig hebben, lijkt de eigenaar het niet (op korte termijn) te kunnen / willen maken. We dineren bij de cottage, want er is verder weinig in de buurt en het regent nog steeds. In de avond gaan we maar op bed onder het muskietennet zitten met een boek.
Een drastische keuze
De volgende ochtend zijn we al vroeg wakker, het is nog steeds flink bewolkt. Dit hadden we niet verwacht, want april hoort het goede seizoen te zijn. De weersvoorspelling ziet er ook niet al te best uit voor de komende dagen. Een beetje ‘down’ staren we vanaf onze veranda het strand op. Als ontbijt krijgen we een paar sneetjes wit brood met chocopasta en koffie. We kijken elkaar aan en denken hetzelfde. De planning was om 2,5 week te blijven, maar op deze manier zien we dat echt niet zitten. Niet alleen door het weer, ook deze accommodatie voelt niet fijn. Ondanks dat de eigenaren hun best doen, voelt het als vergane glorie. Daarnaast ligt dit gedeelte van het strand vol met afval, daar geven ze het onstuimige weer de schuld van. Zo zijn er wel nog meer dingen, waardoor we besluiten om een andere accommodatie te zoeken, verderop het strand. We lezen wat reviews op Google Maps en kiezen voor Mercy Cottages. Met het beetje bereik dat ik heb met mijn simkaart, stuur ik een berichtje via Whatsapp. De eigenaresse reageert snel en spreekt verbazingwekkend goed Engels. Er is nog plek, we besluiten twee nachten te boeken.
Op pad met de scooter
Na 10 minuten met de taxi komen we aan bij onze nieuwe accommodatie, dat voelt direct een stuk beter. We hebben nu een normale douche, airco en zelfs een eigen mini zwembad! Dit deel van het strand voelt levendiger aan, en is nog veel mooier ook. Nadat we gesetteld zijn, wandelen we over het eindeloze witte zandstrand met palmbomen en turquoise zee. De zon laat zich eindelijk zien, de sfeer is dan meteen anders. In de middag huren we een scooter en rijden we naar een indrukwekkende grot met helder water. Er is bijna niemand als we eraan komen, super mooi! We lopen de glibberige trap af, en natuurlijk glijd ik weer uit (tijdens elke reis val ik minimaal één keer wel ergens).
Gelukkig hou ik er alleen een kleine snee in mijn elleboog aan over, en vervolg ik mijn weg naar beneden. De grot lijkt wel uit een sprookje te komen, zo mooi! Het zoete water is lekker koud, we nemen snel een duik. Er vliegen zelfs wat kleine vleermuizen rond. Ineens krijgen we een appje van de eigenaresse dat er een waterprobleem in onze kamer was, en dat ze dit direct gaan oplossen. We snappen niet helemaal wat er mis is, maar dat zijn we wel bij terugkomst. Na de grot rijden we nog door een aantal lokale dorpjes en langs een Balinese tempel. Rond 17.00 uur zijn we terug.
Een natte verrassing
Leon vraagt zich af wat er precies is gebeurt in onze kamer, want alles spullen zijn verplaatst. Tot onze schrik komen we erachter dat ook veel dingen nat zijn! Snel checken we of alle belangrijke dingen – zoals de laptops – geen waterschade hebben. Dat is gelukkig niet het geval, alleen een boek in onze handbagage heeft het niet overleefd. Als we bij de eigenaresse navraag doen, blijkt dat er een koppelstuk van de kraan van ons buitenzwembadje af was geschoten. Het water liep er blijkbaar met zo’n tempo in, dat ze er pas achter kwamen toen het zwembadje vol was en het water onder de voordeur vandaan stroomde!
De eigenaresse schrok zich natuurlijk rot en probeerde alles zo snel mogelijk van de grond te halen en te laten drogen. Vooral mijn backpack en kleding zijn nat, deze lag zijwaarts op de grond. Leon zijn backpack stond rechtop, dus alleen de onderkant is nat. Je snapt dat we vanaf nu alles op ons bed of de bank leggen als we op pad gaan.
Die avond besluiten we – vooral vanwege de slechte weersvooruitzichten – om eerder naar Maleisië te gaan. Onze vlucht van Ambon naar Kuala Lumpur boeken we om. Ook boeken we direct de terugvlucht van Tual naar Ambon. Dat betekent dat we ons verblijf op de Kei eilanden flink inkorten; van 2,5 week naar 3 dagen. Diezelfde avond raken we aan de praat met de enige andere toeristen op dit strand, drie Duitse jongeren. Zij vragen of we de volgende dag meewillen met een tour. Aangezien we nu nog maar 2 dagen hebben, stemmen we hiermee in. We wilden sowieso al een zandbank (Ngurtavur) bezoeken, en zo kunnen we mooi de kosten delen. We kijken op het strand de zonsondergang en nemen daarna plaats aan de eettafel van onze cottage voor een heerlijke, verse maaltijd met vis, rijst en groenten. Daarna zoeken we onze spullen bij elkaar voor de tour van morgen, want we moeten om 07.00 uur al klaar staan. Dit omdat de zandbank alleen zichtbaar is met laagtij. En nu maar duimen dat het mooi weer is!
Het gaat niet volgens plan
De volgende ochtend zitten we om 06.30 aan het ontbijt, klaar om 07.00 uur te vertrekken. We staan op het punt om naar het strand te lopen, als ik ineens een appje krijg van een van de Duitse meiden. De boot vertrekt pas om 08.00 uur (communicatiefout blijkbaar). Oké prima, dan doen we nog een koffie. Maar dan volgt ineens een bericht erna: “Wij kunnen helaas toch niet mee”. Lang verhaal kort; ze was gisterenavond “gebeten” door een kat en moest nu zo snel mogelijk naar Jakarta voor een tetanus prik. Het is lekker zonnig, dus we besluiten de boottocht door te laten gaan. Rond 08.00 uur stappen in een kleine boot, zonder overkapping. Ai, dat is niet zo handig. We smeren ons alvast goed in met zonnebrand. De zee is spiegelglad, een perfecte dag voor een boottrip!
Na een half uur varen wordt ineens duidelijk dat we richting een enorme donkere wolk varen. We proberen met de onze kapitein te overleggen, maar hij spreekt geen woord Engels. Met handgebaren leggen we uit dat we niet naar de zandbank hoeven als het daar zwaar bewolkt is en keihard regent. We twijfelen enorm, toch maar doorvaren? Naar een ander eiland? Of terug naar ons strand… Als het begint te regenen, hakken we de knoop door en keren terug. Op “ons” strand is het vreemd genoeg erg zonnig en merk je niets van dat donkere wolkenpak verderop. We onderhandelen over de prijs, want we zijn immers maar een uurtje weg geweest. Daarna ploffen we neer op het witte zandstrand dat voor de deur bij onze cottage ligt. We zwaaien de Duitsers uit, nemen een duik in het heldere zeewater en maken samen met lokale kinderen een schildpad van zand. En natuurlijk is de dag niet compleet zonder minimaal één keer op de foto te gaan met iemand (we voelen ons heel belangrijk hier haha).
Naar de stad Tual
Het is alweer de laatste dag op de Kei eilanden, aangezien we onze reis verkort hebben en vlucht omgeboekt. Het is wat wisselvallig weer, maar de ochtend lijkt droog te blijven. We besluiten om een scooter te huren en naar de hoofdstad Tual te rijden. Daar ligt namelijk een grote supermarkt waar ze Leon’s favoriete zoete cake verkopen: kue lapis legit. Op de route naar de stad bekijken we eerst nog een aantal bezienswaardigheden in de buurt. Dat begint met een strand in het noordwesten van het eiland. Het is vroeg en nog vrij rustig op de wegen. Dat is fijn, want het lijkt alsof er totaal geen verkeersregels zijn. Het strand blijkt minder interessant dat gedacht, dus vervolgen we onze route via Google Maps naar een lokaal dorp. De verharde weg loopt ineens over in een zandpad, onderweg zien we kleine leguanen de bosjes inschieten en allerlei soorten vlinders fladderen om ons heen. Als we bijna bij het dorp zijn, houdt de weg op en staan we voor een trap? Op de routekaart hoort dit een doorlopende weg te zijn haha! We parkeren de scooter en lopen naar boven, waar we uiteindelijk alsnog in het dorp aankomen. Er valt niet zoveel te zien en het is bovendien nogal warm, dus stappen we snel weer op de scooter.
Na een half uur rijden komen we aan bij de supermarkt waar Leon vol enthousiasme de kue lapis vind en in het winkelmandje gooit. Ook slaan we meteen zonnebrand en muggenspray in, want dat gaat er snel doorheen hier. Vlakbij de supermarkt ligt een brug met kleurrijke huisjes, een leuke bezienswaardigheid. Als enige toeristen in de stad, worden we continue aangestaard. Ook hier worden we op de foto gevraagd, we zijn de beroerdste niet, dus vinden het prima. Het lijkt weer te gaan regenen, dus rijden we snel terug naar de cottage. Tijd voor een bak koffie met cake!
Weer een nieuwe planning
Die namiddag zitten we toch weer te twijfelen of we wel een goede keuze hebben gemaakt met het omboeken. Ineens voelen we beiden dat 3 dagen op de Kei eilanden veel te kort is. Ondanks dat de weervoorspelling nog steeds niet al te best is, besluiten we om wéér om te boeken. Onze vlucht gaat morgenochtend al, maar gelukkig is het geen probleem, en verplaatsen we de vlucht naar een week later. Het voelt nu gewoon een stuk beter, we zijn nog niet klaar met de Kei eilanden!
Rondje om Kei Kecil
Als we de volgende ochtend aan het ontbijt zitten, zijn we blij met onze keuze. Wat is het toch fijn om zo flexibel te kunnen reizen! We huren een scooter en rijden richting het zuidoosten van het eiland, naar Madwaer Beach. Kei Kecil is nog best groot, het is zo’n 50 kilometer naar dit strand. De rit begint lekker zonnig, maar halverwege zien we de dreigende wolken alweer aankomen. Via een dorpje komen we aan bij het langgerekte, witte zandstrand. Het blijkt dat hier ook grote lederschildpadden nesten, maar waar precies weten we niet. Tijdens onze wandeling over het strand worden we achtervolgd door nieuwsgierige kinderen. Wanneer het donkere wolkenpak steeds dichterbij komt, stappen we snel op de scooter. Het is nog een uur terug rijden, hopelijk blijft het droog.
Na een half uur rijden ontkomen we er helaas niet aan: het begint keihard te regenen. Leon zet snel de scooter aan de kant en haalt een regenjas eruit, die zit er standaard in. Voorzichtig rijden we verder in de regen. Na een kwartier wordt het droog, en komen we aan bij een brug. We hadden al gehoord van onze gastvrouw dat de brug al een tijdje kapot is en de oversteek nu gaat met bootjes. Aangezien iedereen hier op een scooter rijdt, varen de bootjes af en aan mensen, spullen én scooters. Een bijzonder tafereel. Ook wij maken ons klaar voor de oversteek, gelukkig helpen ze met de scooter in de boot tillen. Het duurt nog geen 5 minuten, of we meren al aan bij de overkant. Ik stap in het ondiepe water en daarna op de glibberige stenen oever. Je raadt het al; daar ga ik weer, vol onderuit op de grond. Ik weet niet hoe ik het doe, maar ik val op precies dezelfde elleboog. Nog een snee, het lijkt wel of ik littekens spaar op reis 😉
De scooter komt wel heelhuids op de oever, we kunnen onze weg terug vervolgen. Na een kwartier komen we aan bij de cottage , relaxen wat en schuiven aan tafel voor het avondeten. We kletsen met de vriendelijke eigenaresse, en besluiten om via haar een boottour te boeken naar de zandbank. In de avond doen we niet zoveel meer; we lezen een boek, kijken een film of zoeken informatie op over de rest van onze reis. Het is meestal stil, behalve in het weekend, dan wordt er muziek gedraaid op het strand tot na middernacht.
Naar de zandbank - poging 2
Om 08.00 uur staan we klaar op het strand. Onze kapitein Nus heeft gelukkig een bootje mét overkapping. Het weer ziet er redelijk uit, al is de zee niet zo spiegelglad als eerst. De zandbank is ongeveer een uurtje varen, onderweg komen we nog in een regenbui terecht. Ook kom ik erachter dat ik de zonnebrandcrème ben vergeten… hoe dan?! Maar goed dat het bewolkt is, anders verbranden we levend. Wonder boven wonder schijnt de zon bij de zandbank, maar wel met een hele donkere achtergrond. Snel vliegen we met onze drone, en maken de mooiste shots en videobeelden. Van bovenaf ziet het er nog indrukwekkende uit, vind je niet? Het voordeel is dat er maar twee andere bootjes zijn, hooguit 6 man loopt op de enorme zandbank rond. Grappig dat deze over een paar uur volledig verdwenen is (bij vloed).
Slecht weer op komst
Het donkere wolkenpak komt steeds dichterbij, dus stappen we snel in de boot. Nus praat ook niet heel goed Engels, maar laat ons zijn telefoon gebruiken om zinnen te vertalen. We varen weg van de regenwolken naar een onbewoond tropisch eiland waar we gaan lunchen. Het is een mooie plek om een hapje te eten, zwemmen of relaxen. Helaas gaat het ook hier na een half uur flink regenen. Nus en Leon schuilen in een kleine grot. Ik besluit om de regen te omarmen en ga zwemmen in de ondiepe lagune. Het zeewater is namelijk een stuk warmer dan de koude regendruppels! De regen houdt nog even aan, maar we hebben geen haast en willen eigenlijk wachten tot het droog wordt om dronebeelden te maken. Na een uur klaart het eindelijk op. Nog steeds geen zon, maar wel droog, dus we wagen een poging. Zelfs met dichte bewolking zijn de dronebeelden verrassend mooi!
Nog een eiland, snorkelen en vissen
Nadat we mooie foto’s hebben gemaakt, varen we door naar het volgende eiland. Hier zien we kleine babyhaaien voor de kust zwemmen, zo gaaf! Nus vraagt of we een lokale delicatesse willen proeven, de inhoud van een grote schelp. Leon zegt meteen volmondig “Ja!”, terwijl ik nog twijfel (geen zin om ziek te worden). Toch proberen we allebei een stukje, het smaakt best oké. Onze magen klagen niet, dus het zal wel goed zitten haha.
Hierna varen we terug richting het strand waar onze cottage ligt, Ngurbloat Beach. Onderweg stoppen we bij een grote vissersboot. Deze boten drijven op zee en hebben een klein huisje waar de vissers wonen en slapen. Nus springt op de boot en Leon gaat er achteraan. Onder de boot hangt een groot net, vol met vis. Samen met een visser, scheppen ze een stuk of 20 vissen eruit, die lijken op haringen. Wij mogen er ook een paar hebben, ze worden diezelfde nog voor ons bereid, yum! Verser kan je het niet krijgen.
Eilanden tour
We hebben de smaak te pakken en overleggen voor de volgende dag een eilandtour. Het is wat bewolkt, maar de dagen vliegen voorbij en we willen toch wat van de omgeving zien. We vertrekken pas om 10.30 uur, dit komt vooral omdat we nogal laat beslissen en vaak eerst in de ochtend het weer aankijken. Nus maakt de boot klaar en bij onze cottage bereiden ze een take-away lunch. Het eerste eiland dat we bezoeken heeft een kleine zandbank (staat tijdens ons bezoek deels onderwater i.v.m. vloed), super helder water, een koraalrif en een wit zandstrand. Het zonnetje laat zich eindelijk zien, dat maakt alles toch net even mooier.
Witte zandstranden & snorkelen
Het tweede eiland heeft een prachtige lagune, hier meren we aan. Zodra we uit de boot stappen, zakken onze voeten bijna 15 cm diep in het zand! Heel vreemd, maar dit zand zit vol met lucht, waardoor het een soort drijfzand wordt. Je kunt er veilig over lopen, maar het voelt erg raar aan. We gaan snorkelen, wandelen over het strand en eten wat snacks. Het inmiddels 16.30 uur, blijkbaar is het ook snacktijd voor de muggen op dit eiland. Tijd om te vertrekken. Er stond nog een ander eiland om te planning, maar Nus vertelt ons dat daar nog meer muggen zitten. In plaats van aan te meren, vaart hij langs de mangroven, zeegrotten en begroeide kliffen van dit eiland. We vinden het wel prima voor vandaag en varen terug naar ons strand. We hebben zowaar geen regen gehad, dus een geslaagde dag!
Mee naar een bruiloft
Aan het begin van de avond halen we wat snacks bij de kleine ‘supermarkt’ van Nus, dat op loopafstand van onze cottage ligt. We zien in deze straat een wirwar van mensen, muziek en versieringen, het lijkt op een bruiloft. We wandelen terug naar de cottage en nemen plaats aan tafel voor het diner. Hier praten we weer met de eigenaresse, die ons ineens uitnodigt om mee te gaan naar de bruiloft. Het hele dorp is daar zowat aanwezig, wij vinden het wel leuk om te zien hoe dat eraan toe gaat. Er is overduidelijk geen dresscode, al bedek ik wel mijn schouders. Wat zenuwachtig lopen we richting de bruiloft, die in volle gang is.
Eerst feliciteren we het bruidspaar, gaan op de foto, pakken wat eten en nemen daarna plaats op een stoel met uitzicht op een soort lange dansvloer. Er wordt continue gedanst op Indonesische nummers, de dansmoves komen een beetje overeen met een eenvoudige salsa. Natuurlijk wagen we zelf ook een dansje, iedereen moedigt ons enthousiast aan. Leon steekt boven iedereen uit, we vallen wel op haha! Ik zweet me helemaal rot, lange mouwen op een zwoele avond is geen succes. Na twee uur (rond 23.30) keren we terug naar de cottage. De muziek blijft nog lang doorgaan, maar met oordoppen in vallen we al snel in slaap.
De laatste dagen
De laatste twee dagen op de Kei eilanden zijn alweer aangebroken, we relaxen vooral op het strand en in ons mini zwembad. Ook huren we voor een uur een SUP, en paddelen wat heen en weer in de zee. Op een van de avonden vraagt onze gastvrouw of we willen zien hoe de lokale vissers nachtvissen. Daar zeggen we natuurlijk geen nee tegen. Om 21.15 uur staan we klaar met onze duikschoentjes aan en zaklamp. Het is eb, waardoor we een heel stuk ondiep de zee in kunnen lopen. We lopen mee met een lokale visser, die ons uitlegt te zoeken naar vissen die zich verschuilen in het zeegras. Vervolgens spietst hij ze met een scherpe stok en doet zijn vangst in een drijvende bak. Het water is hier en daar toch wat dieper dan gedacht, ik sta al tot mijn middel in het water. Behalve een paar eetbare vissen, vinden we ook nog een kleine octopus, slapende vissen en grote rode zeeslakken.
Wat minder: ik word op mijn bovenbenen gestoken door kleine kwallen. De volgende ochtend jeukt het flink en zie ik bultjes op de plekken waar ik gestoken ben. Wat azijn erop en met rust laten. Het is tijd om in te pakken, we vertrekken om 11.30 uur naar Ambon. Grappig hoe we van “ik wil hier zo snel mogelijk weg” naar “konden we maar langer blijven” gevoel gaan.
We zijn nu ongeveer op de helft van onze reis. Wat er voor de komende weken op de planning staat? We verblijven nog twee dagen op Ambon, dan vliegen we naar de stad Kuala Lumpur in Maleisië. We nemen de tijd om alle bezienswaardigheden te zien, en blijven er denk een week. Daarna starten we een rondreis van twee weken via Riksja Travel, waar we een samenwerking mee hebben. Even niets te hoeven plannen, is ook wel lekker. Hou je ons blog in de gaten voor het volgende reisverslag? Op naar een nieuw avontuur in Maleisië!
Nog meer reisverslagen:
Week 5: Met de scooter over het eiland Ambon
Momenteel reizen we 3 maanden door Indonesië. Dit is het...
Week 3 & 4: Relaxen, snorkelen en visum verlengen
Momenteel reizen we 3 maanden door Indonesië. Dit is het...
Reisverslag week 2: Duiken, kaartspelletjes en jungletours
We zijn inmiddels al bijna drie weken in de paradijselijke...
Reisverslag week 1: Op naar Raja Ampat, Indonesië
Het is eindelijk zover, we vertrekken voor 3 maanden naar...
Jan
Een prachtig verhaal om te lezen 😀